Ur. 23 03 1925 r. w Dąbrowie Górniczej. Od 1937 r. w Nowo-Święcianach (Wileńskie). Aktywny harcerz. Od 1942 r. w podziemiu zbierał broń dla oddziału por. Antoniego Burzyńskiego „Kmicica”. Od 1943 r. zastępca dowódcy 9. patrolu 23. Ośrodka Dywersyjnego W marcu 1944 r. po dekonspiracji w 5. Wileńskiej Brygadzie AK. W czasie marszu na Białostocczyznę w lipcu 1944 r. wcielony do ludowego WP. W październiku 1944 r. ponownie w konspiracji (w rejonie Bielska Podlaskiego). 15 VIII 1945 r., awansowany na podporucznika. Od kwietnia 1946 r. na Pomorzu dowódca szwadronu, głównie wileńskich harcerzy. Jeden z najskuteczniejszych oddziałów. Paraliżował działalność administracji komunistycznej, bezpieki i wojska. Największym sukcesem była akcja rozbicia posterunków milicji z 19 V 1946 r. na terenie powiatów Starogard Gdański i Kościerzyna. Odznaczony sygnetem 5. Wileńskiej Brygady AK, a także złożono wniosek o Krzyż Virtuti Militari V klasy. 10 VI 1946 r. we wsi Tulice szwadron zaatakowały siły UB i MO. Rannego „Żelaznego” umieszczono w majątku Czernin koło Sztumu, na rekonwalescencji. 28 VI 1946 r. trafiła tam grupa operacyjna UB (po zeznaniach Reginy Żylińskiej-Mordas ps. „Regina” - łączniczki oddziału). „Żelazny” poległ w walce mając 21 lat. Był niezwykle pogodnym człowiekiem, szanowanym i niezawodnym kolegą, znakomitym dowódcą i oficerem.