Trzecia część filmu dokumentalnego poświęconego postaci Jerzego Woźniaka, żołnierza AK i WiN, lekarza skazanego na karę śmierci i długoletnie więzienie za działalność w podziemiu antykomunistycznym.
W pierwszej połowie listopada otrzymał od ppłk. Cieplińskiego zadanie wyjazdu do Warszawy w celu zorientowania się w możliwościach osiedlenia i zorganizowania tam siatki konspiracyjnej. „Na wolności” widzieli się wówczas po raz ostatni.
Rok 1945 przyniósł niekorzystne rozstrzygnięcia dla sprawy polskiej. W styczniu gen. Leopold Okulicki „Niedźwiadek” rozwiązał Armię Krajową. Kadry dowódcze konspiracji wojskowej usiłowały uruchomić siatkę organizacji „Nie”.
Był żołnierzem Armii Krajowej. Tak chyba należy zacząć ten szkic. Jak sądzę bowiem to proste, ale wymowne określenie najlepiej oddaje dzisiaj charakter i doświadczenia, pokolenia, z którego się wywodzi. Pokolenia Akowskiego.
Odchodził w ostatnią drogę wiosną. Najbliższa rodzina, wzruszające pożegnanie wnuczki, kompania honorowa, mieszkańcy Wrocławia, delegacje z rodzinnej Rzeszowszczyzny, żegnali Jerzego tłumnie.
Teren ziem zachodnich był w pierwszych latach powojennych obszarem bardzo trudnym do organizowania działalności niepodległościowej.
ppor. Roman Żebryk ps. „Korab”, „Korabiewicz”, „Robak” używał nazwiska Roman Czyżewski; absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie; żołnierz wileńskiej siatki miejskiej ZWZ-AK; dowódca 3. kompanii szturmowej i ostatni komendant 1. Brygady Wileńskiej, historyk Okręgu Wileńskiego AK.
Sergiusz Kościałkowski egzystencję wojenną miał podobną jak Sergiusz Piasecki w okresie swojej służby w „dwójce”. Nieprzystającą do szarej codzienności. Ukrywał się w domu na Zarzeczu na tej samej ulicy (Popławskiej), gdzie swego czasu mieszkał Feliks Dzierżyński.
Zasługi płk. Franciszka Niepokólczyckiego dla Polski Podziemnej są nie do przecenienia. Szczególnie wkład organizacyjny i koncepcyjny w budowę pionu sabotażowo – dywersyjnego, organizacji służb saperskich, uruchomienia produkcji uzbrojenia oraz wypracowania, w nowej sytuacji politycznej lat 1945 – 1946, nowych metod działalności niepodległościowego podziemia.
Niedługo po likwidacji przez „Fakira” w Wilnie, w kruchcie kościoła św. Katarzyny przy ul. Wileńskiej, Czesława Ancerewicza, redaktora wydawanego przez Niemców „Gońca Codziennego”, Józef Mackiewicz oskarżył egzekutorów AK o zabicie człowieka modlącego się w ławie strzałem w tył głowy.
Od początku drugiej sowieckiej okupacji/dominacji w Polsce narzędziem służącym przejmowaniu, poszerzaniu i utrzymaniu przez komunistów władzy, oprócz niezbędnego do jej trwania wsparcia NKWD i Armii Czerwonej, był organizujący się pod kontrolą sowieckich specjalistów od terroru masowego aparat represji, mający za zadanie rozpoznawać, ujawniać (lub kontrolować)…
W wydanej w 1964 r. w Londynie zbeletryzowanej historii komórki AK wykonującej w Wilnie wyroki śmierci, dowódca wileńskich egzekutorów, Sergiusz Piasecki, pisał: „Przekonamy się po wojnie, jeśli dożyjemy, że w małej historii obecnych czasów będą pisać pompatycznie o solidarności podczas wojny i okupacji wszystkich warstw…