Ur. 12 III 1910 r. w Stryju (woj. stanisławowskie). Po szkole podchorążych w Różanie i szkole podchorążych kawalerii w Grudziądzu. Przydzielony do 4. Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie.
W wojnie obronnej 1939 r. walczył w Wileńskiej Brygadzie Kawalerii. 27 IX 1939 r. w niewoli sowieckiej, z której uciekł.
Na początku 1940 r. rozpoczął działalność konspiracyjną. Początkowo w wywiadzie, w 1943 r. skierowany do oddziału partyzanckiego „Kmicica”. Dotarł nad jezioro Narocz już po rozbiciu oddziału przez sowiecką partyzantkę.
Z niedobitków oddziału „Kmicica” zorganizował 5. Wileńską Brygadę AK. 23 VII 1944 r. została ona częściowo rozbrojona przez Armię Czerwoną w Puszczy Grodzieńskiej. Brygada przedostała się na Białostocczyznę, gdzie była najsilniejszym oddziałem antykomunistycznego podziemia. Działała także na Mazowszu, Warmii, Pomorzu.
Aresztowany 30 VI 1948 r. w Osielcu. 2 XI 1950 r. skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie na śmierć. Zamordowany w więzieniu 8 II 1951 r.
O dobre imię ojca dbała do śmierci w 2012 r. jego córka Barbara. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari kl. V, pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.