Ur. 3 II 1912 r. w Mostach Wielkich k. Żółkwi, s. Karola i Marii z d. Bratkowskiej. W 1922 ukończył szkołę powszechną w Krakowie. Maturę zdał w 1930 r. Dyplom inżyniera architekta uzyskał w 1939 r. na Politechnice Lwowskiej.
W czasie okupacji sowieckiej, od stycznia 1940 r. pracował na Politechnice we Lwowie i lwowskim biurze architektonicznym. Od 1942 r. należał do AK. Od listopada 1944 r. działał w komórce legalizacyjnej Jana Brodzisza w ramach lwowskiej siatki „Nie”. Przekazywał dokumenty ewakuacyjne „spalonym” we Lwowie żołnierzom i oficerom AK.
We wrześniu 1945 r. ewakuował się z rodziną do Krakowa, a następnie zamieszkał we Wrocławiu, gdzie otrzymał posadę w Dyrekcji Odbudowy miasta Wrocławia. Odnowił kontakty z byłymi żołnierzami Okręgu Lwów AK, którzy osiedlili się na Śląsku i w Małopolsce.
1946-1947 działał w komórce legalizacyjnej eksterytorialnego Okręgu Lwowskiego AK-WiN. We wrześniu 1946 r. udostępnił swoje mieszkanie działaczom konspiracji lwowskiej Janowi Brodziszowi i Emilii Oldze Lewandowskiej. 27 IX 1947 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy WUBP we Wrocławiu.
Był podejrzany o działalność „antypaństwową” i kontakty ze ściganym przez UB w całym kraju ppor. Śledzińskim „Nemo” z Zarządu Okręgu Jelenia Góra „Zachód” WiN oraz o współpracę z komendantem okręgu płk. Sawickim „Cybulskim”.
Poddano go brutalnemu śledztwu. Był torturowany; stosowano wobec niego tzw. „pal Andersa”. Przesłuchiwał go m.in. Władysław Ciastoń, późniejszy generał SB związany z morderstwem ks. Jerzego Popiełuszki.
8 XI 1947 r. w czasie porannego apelu odnaleziono go w stanie agonalnym powieszonego w pojedynczej celi aresztu bezpieki we Wrocławiu.
Rodzinie nie chciano wydać zwłok. Po jego śmierci wymieniono komendanta aresztu śledczego przy WUBP we Wrocławiu oraz część funkcjonariuszy służby więziennej.