Ur. 14 X 1897 r. w Odessie. Po 1918 r. w Wojsku Polskim; walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Oficer zawodowy. Od 1929 r. żonaty z Emilią z d. Ostrowską; mieli córkę Annę. W kampanii wrześniowej 1939 r. w 28. pal; walczył pod Warszawy. Zbiegł z niewoli niemieckiej. Ukrywał się w Płonce k. Krasnegostawu. Od maja 1941 r. do maja 1942 r. – komendant Obwodu Krasnystaw; do września 1942 r. - komendant Obwodu Chełm. Od stycznia 1943 r. do lipca 1944 r. – inspektor Inspektoratu Południowego Bóbrka w Okręgu Lwów AK. Bronił polskie wsie przed UPA.Do grudnia 1945 - komendant Okręgu Lwów „Nie”. Przeprowadził ewakuację żołnierzy lwowskich z ZSRS; sam wyjechał 7 XII 1945 r. Od 1946 r. w Lubaniu Śląskim. Komendant eksterytorialnego Okręgu Lwowskiego AK-WiN. Aresztowany 16 III 1948 r. Przeszedł brutalne śledztwo, tak że w czerwcu 1948 r. „nie mógł chodzić o własnych siłach”. Skatowany podczas przesłuchania 8/9 VIII 1948 r. wyskoczył z III piętra budynku UB we Wrocławiu. Zmarł 10 VIII w szpitalu. Pochowany na cmentarzu w Wieluniu. Żona i córka były prześladowane przez bezpiekę. W 1965 r. uniewinniony przez sąd we Wrocławiu. Odznaczony Virtuti Militari kl. V, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, srebrnym Krzyżem Zasługi; pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.