Ur. 9 I 1918 r. w Strupczewie, pow. Płock. W 1939 r. brał udział w wojnie obronnej. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK. Po wojnie pracował w gospodarstwie rolnym na Mazowszu. Od lata 1946 r. w oddziale zbrojnym Tadeusza Derkowskiego „Cichego”. Uroczystą przysięgę złożył 1 XI 1946 r. na ręce Jana Przybyłowskiego „Chrząszcza”. Od stycznia 1947 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy w oddziale „Cichego”. Brał udział w akcjach przeciwko aktywistom partyjnym na terenie powiatów: Lipno, Płock, Sierpc. W czasie wyborów do sejmu w styczniu 1947 r. kolportował ulotki antykomunistyczne. W marcu 1947 r. skorzystał z amnestii i ujawnił w PUBP w Płocku swoją przynależność do AK w czasie okupacji. O świcie 25 V 1947 r. aresztowany przez UB, wraz z dwoma młodszymi braćmi, w Strupczewie. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Bydgoszczy 24 VII 1947 r. „za próbę obalenia przemocą ustroju państwa polskiego i nielegalne posiadania broni” skazany na śmierć. Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Stracony 18 VIII 1947 r. o godz. 15.30 w więzieniu przy Wałach Jagiellońskich w Bydgoszczy. Pochowany w zbiorowej mogile na cmentarzu komunalnym. W 2007 r. Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy uznał wyrok WSR za nieważny, gdyż wszystkie czyny Dzięgielewskiego były związane z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.