Ur. 18 grudnia 1915 r. w Diepropietrowsku na Ukrainie. Absolwent Uniwersytetu Stefana Batorego. Od 1942 r. związany z AK na Wileńszczyźnie. Członek oddziału specjalnego, wykonującego egzekucje na kolaborantach niemieckich na podstawie wyroków Wojskowego Sądu Specjalnego.
Na skutek zmiany granic Polski i represji NKWD, w maju 1945 r. przeniósł się z żoną z Wasiluków do Bydgoszczy. Tajne narady Ośrodka Mobilizacyjnego Okręgu Wileńskiego AK odbywały się w jego mieszkaniu.
Aresztowany przez UB wraz z żoną 20 lipca 1948 r. w Pastuchowie (Dolny Śląsk), gdzie pracował od 1947 r. w cukrowni. Postawiono mu fałszywy zarzut szpiegostwa i współpracy z Niemcami. 3 IX 1949 r. w procesie pokazowym przed Wojskowym Sądem Rejonowym w Bydgoszczy, skazany na karę śmierci. Bierut nie skorzystał z prawa łaski.
12 XI 1949 r. stracony w więzieniu przy Wałach Jagiellońskich w Bydgoszczy. Pod osłoną nocy zwłoki zakopano pod płotem cmentarza komunalnego.
14 marca Wojskowy Sąd Rejonowy w Bydgoszczy skazał na karę roku i 6 miesięcy więzienia jego żonę Irenę za to, że nie doniosła o działalności niepodległościowej męża.
W 1991 r. pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1994 r. Sąd Wojewódzki w Bydgoszczy uznał wydane wcześniej orzeczenia za nieważne.